وی در کودکی با عشایر سیاه چادرنشین حشر و نشر فراوان داشت و قبل از رفتن به دبستان، خواندن و نوشتن را بدون داشتن معلم و تنها از روی کنجکاوی و تأمل و دقت از نوشته‌های روی تابلوها و اسامی خیابان‌ها و... به خوبی فرا گرفت.
عزیزی قبل از پیروزی انقلاب اسلامی به دعوت شمس آل احمد به تهران آمد و موفق به دیدار شهید آیت‌الله مطهری شد.
وی با آغاز جنگ تحمیلی به همراه خانواده به تهران آمد و سپس برای مدتی ساکن شهرستان نور شد، سپس در تهران اقامت گزید و به همکاری با روزنامه جمهوری اسلامی پرداخت.
عزیزی آثار شعر و نثر ادبی متعددی دارد و اشعارش با عرفان اسلامی آمیختگی دارد و تمجید از اهل بیت (ع) در بیشتر آثارش موج می‌زند.
احمدی عزیزی اواخر سال 1386 به علت بیماری در بیمارستان بستری شد و چند سالی در حالت کما بود.
برخی از آثار احمد عزیزی:
- «باران پروانه» 1371
- «رودخانه رؤیا» ۱۳۷۱
- «خوابنامه و باغ تناسخ» ۱۳۷۱
- «ترجمه زخم» ۱۳۷۰
- «شرجی آواز» ۱۳۶۸
- «کفش‌های مکاشفه» ۱۳۶۷
- «ملکوت تکلم»
- «سیل گل سرخ» ۱۳۵۲
